Zdaniem psychologów jednymi z częściej występujących zaburzeń nerwicowych są te o naturze hipochondrycznej. Permanentny lęk przed chorobami, nadinterpretacja zwykłych objawów, które naturalnie występują u osób zdrowych oraz częste wizyty u lekarzy specjalistów w poszukiwaniu diagnozy to tylko kilka sygnałów mogących świadczyć o tym, że coś się dzieje.
Co to jest
hipochondria? Czy i
jak ją
leczyć? W tym artykule podpowiadamy,
jak sobie z nią radzić – sprawdź!
Co to jest hipochondria?
Terminem tym określa się grupę zaburzeń nerwicowych o zmiennym nasileniu, dla których charakterystyczny jest ciągły lęk o własną kondycję psychofizyczną. Hipochondryk przekonany jest o tym, że w jego organizmie toczy się choroba, którą należy
leczyć. W związku z tym zaczyna on odwiedzać lekarzy różnych specjalizacji, a niekiedy także poszukiwać diagnozy na własną rękę. Gdy jednak wyniki badań okazują się całkowicie w porządku, osoba z
hipochondrią uznaje często, że diagnostyka przeprowadzona została nieprawidłowo. Następnie udaje się na konsultację do kolejnego specjalisty głęboko przeświadczona o istnieniu jakiejś przyczyny swoich dolegliwości.
Jakie są przyczyny hipochondrii?
Dokładne podłoże zaburzenia nie jest znane. Z obserwacji psychologów wynika, że
hipochondria najczęściej dotyka ludzi ze skłonnościami do depresji i zaburzeń nerwicowych. Oprócz tego nadmierne skupianie się na własnym zdrowiu mogą wywoływać pewne czynniki zewnętrzne. Zazwyczaj jest to nagła śmierć bliskiej osoby lub pojawienie się ciężkiej choroby u kogoś z otoczenia.
Jak objawia się hipochondria?
Zaburzenia hipochondryczne mogą objawiać się w różny sposób. Do najczęściej opisywanych symptomów
hipochondrii należą:
- nadmierna koncentracja na tematach związanych ze zdrowiem,
- zamartwianie się fizjologicznymi czynnościami organizmu,
- częste wizyty u lekarzy,
- skłonność do wyolbrzymiania dolegliwości.
Złe nastawienie psychiczne oraz ciągłe przeświadczenie o istnieniu w organizmie konkretnej choroby mogą powodować, że człowiek faktycznie zacznie odczuwać określone dolegliwości. Wszystko dlatego, że psychika ma wpływ na ciało. W efekcie trudno jest ocenić faktyczny stan pacjenta z
hipochondrią. Lekarz nie jest w stanie stwierdzić, czy dolegliwości, na które uskarża się chory, naprawdę występują, czy ich przyczyna tkwi w psychice. Diagnozę dodatkowo utrudnia fakt, że hipochondrycy mają skłonność do wyolbrzymiania oraz często opisują odczuwane dolegliwości w sposób przejaskrawiony.
Jak leczyć hipochondrię?
Podstawą leczenia jest właściwe rozpoznanie. Niestety zdiagnozowanie
hipochondrii jest trudne. Wszystko dlatego, że gdy do lekarza trafia człowiek uskarżający się na konkretne dolegliwości, rolą specjalisty jest przeprowadzenie dokładnej diagnostyki. Podczas pierwszego kontaktu z pacjentem lekarz nigdy nie wychodzi z założenia, że ma do czynienia z hipochondrykiem. Zanim zacznie podejrzewać, że być może przyczyną przypadłości są zaburzenia natury psychicznej, musi najpierw wyeliminować możliwe przyczyny somatyczne. Gdy jednak pacjent okazuje się okazem zdrowia, warto rozważyć konsultację psychologiczną.
Jak radzić sobie z hipochondrią?
Z
hipochondrią da się żyć, jednak ciągły lęk przed chorobami może być uciążliwy dla samego hipochondryka oraz jego najbliższego otoczenia. Gdy głowa pełna jest zmartwień, negatywnych myśli dotyczących stanu zdrowia, zaczyna brakować przestrzeni na pozytywne emocje. Z tego powodu w przypadku zaburzeń hipochondrycznych warto udać się do psychologa i skorzystać z profesjonalnego wsparcia. Zazwyczaj odpowiednio poprowadzona psychoterapia wystarczy, aby nauczyć się
radzić sobie z hipochondrią, odzyskać wewnętrzny spokój i radość życia. Więcej inspirujących artykułów na temat psychologii znajdziesz na portalu Zdrowie i Życie. Poczytaj w wolnej chwili!
Zrecenzowano przez:
Jolanta Płotkowska
Specjalista terapii uzależnień. Jest absolwentką Instytutu Psychologii Zdrowia Polskiego Towarzystwa Psychologicznego w Warszawie oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Posiada doświadczenie w pracy terapeutycznej i arteterapeutycznej zarówno z dorosłymi osobami uzależnionymi, jak i młodzieżą.