Anoreksja bulimiczna stanowi poniekąd połączenie anoreksji z bulimią i jest uznawana za chorobę o podłożu psychicznym. Objawy występują na przemian, co utrudnia postawienie diagnozy i samo leczenie. Właśnie dlatego niezwykle ważne jest w ogóle wykrycie problemu.
Anoreksja bulimiczna – co to?
Za taki stan chorobowy uznaje się współwystępowanie anoreksji oraz bulimii u jednej osoby. Zaraz po niekontrolowanym pochłanianiu ogromnych ilości pokarmu pojawiają się epizody głodzenia. Oczywiście często występują wymioty spowodowane długimi głodówkami. Nie dziwi fakt, że na chorobę tę zapadają najczęściej nastolatki i młode kobiety, których gospodarka hormonalna dopiero się normuje. Nie można jedna zapomnieć, że obie choroby mają podłoże psychologiczne i stanowią odpowiedź na zaniżoną samoocenę, problemów osobistych, śmierci bliskiej osoby itp. Często też choroby te są skutkiem nieograniczonego dążenia do idealnej sylwetki, wywołanej modą na taki stan rzeczy.
Rozpoznanie problemu
Zdiagnozowanie konkretnie anoreksji bulimicznej jest niesamowicie trudne ze względu na przeplatające się epizody anemii i bulimii. Pierwsza charakteryzuje się wstrętem do jedzenia, brakiem apetytu, z czasem apatią, co prowadzi do niedoboru witamin i minerałów i ogólnego osłabienia. W trakcie nasilenia stanu bulimicznego powraca apetyt, który przeradza się w niepowstrzymane łaknienie, prowadzące do wymiotów, wyrzutów sumienia i spadku samooceny. Należy również uważać na zwiększone ryzyko wystąpienia myśli samobójczych pojawiające się po atakach kompulsywnego jedzenia. Wstręt do siebie może doprowadzić do najgorszego.
Leczenie
Na szczęście osoby chore na anoreksję bulimiczną częściej są świadome problemu i same zgłaszają się do specjalistów. Niewątpliwie pomoc takiej osoby jest bardzo potrzebna – samo zdiagnozowanie choroby może okazać się trudne, a ponadto leczenie będzie wymagało równoczesne zastosowanie leków, jak i pomocy psychologicznej. Na szczęście, pomimo agresywnego przebiegu choroby, jest ona w pełni uleczalna!
