W ostatnim czasie można coraz więcej usłyszeć o zespole nadpobudliwości ruchowej, w skrócie określanym mianem ADHD. To zaburzenie hiperkinetyczne jest kojarzone przede wszystkim z dziećmi, tymczasem jak się okazuje, może dotyczyć również osób dorosłych. Dowiedz się więcej, czym dokładnie jest ADHD, a także sprawdź, jakie są jego przyczyny oraz objawy.
Spis treści
Kilka słów o historii ADHD
Zespół nadpobudliwości ruchowej jest schorzeniem, którym zajmują się psychoanalitycy oraz neurobiolodzy od drugiej połowy XIX wieku. Zmiany w zakresie koncentracji uwagi i aktywności po raz pierwszy opisał między innymi George Frederic Still, angielski pediatra i autor licznych podręczników medycznych. Lekarz nie tylko scharakteryzował objawy ADHD, ale także zauważył, że zaburzenie to może mieć podłoże genetyczne. Szersze publikacje i badania naukowe na temat zespołu nadpobudliwości ruchowej pojawiają się natomiast od lat sześćdziesiątych XX wieku. Poszukując odpowiedzi na pytanie, czym jest ADHD, warto wiedzieć, że choroba ta należy do destrukcyjnych zaburzeń zachowań i może występować zarówno u dzieci i młodzieży, jak i u osób dorosłych.Jakie wyróżnia się przyczyny ADHD?
Jak już wyżej zaznaczono, schorzenie to może mieć podłoże genetyczne, jednak nie jest to jedyna przyczyna ADHD. Wieloletnie badania prowadzone przez neurobiologów i psychologów dowiodły bowiem, że za rozwój tego zaburzenia mogą być również odpowiedzialne czynniki:- biologiczne, związane np. z uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego, zatruciem metalami ciężkimi czy niedotlenieniem podczas porodu;
- społeczne, w tym między innymi zaniedbania wynikające z braku pomocy dziecku w nauce oraz niekorzystna sytuacja materialna;
- środowiskowe – niektórzy badacze są zdania, że do rozwoju zespołu nadpobudliwości ruchowej mogą też przyczyniać się nowe technologie, które mają niekorzystny wpływ na mózg.
Jak zdiagnozować zespół nadpobudliwości psychoruchowej?
To zaburzenie hiperkinetyczne, które jest rozpoznawane przy uwzględnieniu kryteriów diagnostycznych opracowanych przez Międzynarodową Klasyfikację Chorób ICD-10. Zgodnie z przyjętymi założeniami, aby mogła zostać postawiona diagnoza, objawy muszą wystąpić przed siódmym rokiem życia i utrzymywać się przez minimum sześć miesięcy. Do przykładowych symptomów ADHD należą:- pobudliwość i nadmierna ruchliwość obserwowana w różnych sytuacjach,
- łatwe rozpraszanie się pod wpływem bodźców zewnętrznych,
- częste zapominanie o codziennych czynnościach takich jak np. pościele łóżka, umycie zębów,
- trudności z koncentrowaniem się na wykonywaniu jednego zadania,
- nadmierna impulsywność, czyli podejmowanie działań bez wcześniejszego zastanowienia się lub ocenienia sytuacji,
- nieumiejętność czekania na swoją kolej,
- problemy w nauce (dysgrafia, dysleksja, dyskalkulia).
W jaki sposób przebiega leczenie ADHD?
Jednostki z zespołem nadpobudliwości ruchowej są inteligentne i kreatywne, jednak z uwagi na swoją impulsywność często nie są akceptowane przez środowisko. Po zauważeniu niepokojących symptomów i postawieniu diagnozy można rozpocząć leczenie ADHD. Najlepsze efekty przynosi terapia indywidualna oraz poznawczo-behawioralna. Ponadto pacjentowi mogą być podawane psychostymulujące środki farmakologiczne o przedłużonym działaniu, które, pobudzając określone ośrodki w mózgu, zmniejszają uciążliwe objawy charakterystyczne dla zespołu nadpobudliwości ruchowej.Podsumowanie
Zespół ten jest coraz powszechniejszym zaburzeniem wieku rozwojowego, które jest postrzegane jako nadmierna pobudliwość w sferze ruchowej, poznawczej oraz emocjonalnej. Częściej odnotowuje się jego wstępowanie u dzieci, jednak nie oznacza to, że z chorobą tą nie zmagają się także osoby dorosłe. Specjalistyczne leczenie pozwala zredukować objawy nadpobudliwości i nauczyć jednostkę radzenia sobie z problemami charakterystycznymi dla ADHD.
